"Liederlyrik in zwei Sprachen" "Τραγούδια σε δύο γλώσσες"
|
Ich genieße den Luxus, mein Leben in zwei wunderschönen und
hochkomplexen Sprachen leben zu können. Und je besser und tiefer ich die griechische Sprache verstehe, desto besser und tiefer verstehe ich auch meine Muttersprache. Und die Freude darüber, wie verwandt und nahe sich doch meine beiden Sprachen sind, lässt mich nicht mehr los. Denn die Nähe dieser beiden Sprachen lässt auch erahnen, wie nahe sich unsere menschlichen Wirklichkeiten sind, die wir in diesen Sprachen ausdrücken: unsere Lieben und Nöte, Hoffnungen und Ängste und auch unsere Träume und Visionen von einem gerechten Zusammenleben. Natürlich gibt es auch Unterschiede. Doch diese sind wohl vor allem den Irrtümern geschuldet, denen wir im Laufe der Geschichte auf den Leim gegangen sind und deren Konsequenzen wir immer noch zu tragen haben. Nicht von ungefähr nehmen wir in Deutschland den Anspruch, ein Land der Dichter und Denker zu sein, selber nicht mehr ernst, und das obwohl unsere Sprache diesen Anspruch durchaus erfüllen könnte. "Deutschland, ein Land der Dichter und Denker?" - eine wunderschöne Vision, die von einem bestialischen Irrtum zur Utopie degradiert wurde. Griechenland, ein Land der Philosophen? Nein, wir wissen in Griechenland, dass es das nicht ist. Aber die Geschichte konnte uns bisher noch nicht dazu zwingen, diese Vision aufzugeben. Und auch das hat Konsequenzen, z.B. einen schier unerschöpflichen Reichtum an poetischen Liedern, geschrieben von Hunderten Künstlerinnen und Künstlern. Viele deutsche Touristen, die mich im Laufe der Jahre mit einer Auswahl dieser Lieder während der Sommersaison gehört haben, sagten mir: "Wir wussten nicht, dass Griechenland solch schöne Lieder hat. Doch leider verstehen wir die Texte nicht." Das wollte ich gerne ändern und entwickelte die Idee eines Bühnenprojektes, dem Griechen wie Deutsche gleichermaßen folgen können, ohne jeweils die Sprache des anderen zu verstehen: "Liederlyrik in zwei Sprachen". |
Απολαμβάνω τη πολυτέλεια να ζω τη ζωή μου σε δύο υπέροχες και πολύπλοκες γλώσσες. Και όσο καλύτερα και βαθύτερα γνωρίζω και καταλαβαίνω την Ελληνική όσο καλύτερα και βαθύτερα γνωρίζω και καταλαβαίνω και τη μητρική μου γλώσσα. Και η χαρά για το πόσο μοιάζουν αυτοί οι δύο γλώσσες μεταξή τους δεν μ' αφήνει ούτε στιγμή. Γιατί αυτό δίχνει ότι μοιάζουνε και οι ανθρώπηνες πραγματηκότητες μας που εκφράζουμε σε αυτές τις γλώσσες,
τις αγάπες και τις ανάγκες μας, τις ελπίδες και τους φόβους μας και επίσης τα όνειρα και τα οράματα μας για μία δίκαιη κοινονηκή ζωή. Βεβαίως υπάρχουνε και διαφορές. Αυτές όμως οφείλωνται μάλλον στις διαφορετικές ιστορικές μας πορείες, στα λάθοι και στα πάθοι μας. Στη Γερμανία π.χ. σχεδόν κανένας δεν πέρνει αυτό το όραμα στα σοβαρά: το ότι η Γερμανία είναι μία χώρα των ποιητών και των στοχαστών. Κι όχι τυχαία γιατί αυτό το πολύ σοβαρό λάθος της, υποβίβασε αυτό το όμορφο όραμα σε μία απλή ουτοπία. Και για την Ελλάδα ξέρουμε ότι δεν είναι πλέον η χώρα των φιλοσόφων, αλλά μέχρι στιγμής η ιστορία δε μας ανάγκασε να παρατήσουμε αυτό το δικό μας όμορφο όραμα. Κι ίσως γι' αυτό υπάρχει στην Ελλάδα ένας τόσο τεράστιος πλούτος ποιημάτων και τραγουδιών. Πολλοί Γερμανοί τουριστες που με άκουσαν τα καλοκαίρια να τραγουδάω, μου είπανε ότι δεν ήξεραν ότι η Ελλάδα έχει τόσα όμορφα τραγούδια, αλλά δυστυχως δεν καταλαβαίνουν τους στίχους. Κι αυτό ήθελα πάρα πολύ ν' αλλάξω και το 2009 ξεκίνησα να σχεδιάσω την ιδέα ένος μουσικού έργου που μπορούν να το παρακολουθήσουν ένας Έλληνας κι ένας Γερμανός χωρίς να ξέρει ο ένας τη γλώσσα του άλλου: "Τραγούδια σε δύο γλώσσες". |
