|
Να κοιμηθούμε αγκαλιά
Πάλι μέτρησα τ’αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε μόνο τα δικά σου χέρια δε μ’εγκαταλείπουνε. Πως μ’αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται. Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα ονειρά μας και στων φιλιών τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας. Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα ονειρά μας για μια ολόκληρη ζωή, να είναι η βραδιά δικιά μας. Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ’τα χαράματα. Στων ματιων σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου, στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου. Στοίχοι - Σοφία Βόσσου / Μουσική - Γιώργος Κλεφτογιώργος |
Lass uns schlafen Arm in Arm
Ich zähl die Sterne, doch ein paar, die fehlen mir. Nur deine beiden Hände, die bleiben treu bei mir. Wie sehr liebe ich deine Haare, die regennass im Regen wehen die Monde, die auf deinem Körper auf- und wieder untergehen. Lass und schlafen Arm in Arm, Traum in Traum, frei und nackt, deine Küsse die Melodie, dein Herzschlag Rhythmus und der Takt. Lass uns schlafen Arm in Arm, frei und nackt, Traum in Traum, das unsre Leben dieser Nacht ein ganzes Leben lang vertrauen. Deine Küsse auf meinem Hals, die sind einem Wunder gleich, wie Rosen vor dem Morgengrauen offen, blütenreif. Im Meerblau deiner Augen werfe ich meine Netze aus, an den Stränden deiner Nächte breite ich meine Lieder aus. Deutscher Text: Felix Leopold |
|
Ωρες σιωπής
Ώρες σιωπής και χάνομαι στο άσπρο των ματιών σου, ώρες αιχμής και βρίσκομαι στις άκρες των χειλιών σου. Ας ήτανε να κράταγες στιγμούλα μου στο χρόνο, ας ήτανε να φώτιζες αυτό μου το κενό. Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ’το χέρι κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών, μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιός θα μου φέρει, εγώ ότι αγάπησα σε σένα το χρωστώ. Ώρες σιωπής και πίστεψα στα ναι σου και στα όχι, ώρες αιχμής και βρέθηκα στον έβδομο ουρανό, να ζήσω σ’ενα όνειρο, δε ξέρω αν με παίρνει μα ο έρωτας μου άναψε, γι αυτό σ’το τραγουδώ. Στίχοι και μουσική - Διονύσης Τσακνής Das Original findet Ihr hier |
Stunden der Stille
In diesen Stunden verlier ich mich im Weiß deiner Pupille, im Winkel deiner Lippen, in diesen Stunden voller Stille. Ach halte nur nen Augenblick, den Blick deiner Augen an und zünde mit deinem Blick ein Licht in meinen Augen an. Es sind all die Gedichte und auch all diese Lieder, die betrunkenen Poeten, alle singen sie mir: jeden verlorenen Augenblick bringt dir niemand wieder und alles, was ich liebe, das schulde ich dir. In diesen Stunden glaube ich deinem Ja und auch deinem Nein. Wenn im siebten Himmel neben mir außer dir nichts mehr geschieht. Pass ich auch in diesen Traum, den ich leb, nicht wirklich rein, sprachlos vor Liebe habe ich für dich nur dieses Lied. Deutscher Text: Felix Leopold |
Έλα μαζί μου
Έλα μαζί μου κάπου να πάμε χέρι με χέρι ένα περίπατο σ'ένα παράδεισο, σε κάποιο αστέρι, μ'έν'άσπρο σύννεφο πάνω από θάλλασσες κι από στεργιές στους γαλαξείες και στις απέραντες τις ξαστεριές. Έλα μαζί μου μιά νύχτα μόνο βήμα με βήμα να ταξιδέψουμε σαν γλάροι ξενοιαστοι πάνω απ'το κύμα, εμείς κι η αγάπη μας για εν' άλλο όνειρο, γι' άλλη φωληά, τον ερωτά μας Θεό να κάνουμε και βασiλιά Text & Musik - Janis Argyris Das Original findet Ihr hier |
Komm mit mir
Komm mit mir, wir träumen Hand in Hand vom Träumen, wie junge Hunde, die durch Wald und Leben streunen, und stürzen durch die Sterne übers Meer unsrer Liebe und unsrem Leben hinterher. Komm mit mir, wir haben diese Nacht geboren. Wie entflohene Vögel, die den Weg verloren, sucht unsre Liebe nach einer Heimat in diesem Land, dort in Umarmung liegen wir wie ein Gott uns dann in der Hand. Deutscher Text: Felix Leopold |
|
Πάρε με (Αφροδίτη Μάνου / Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
Σαν δυό φωτά βραδυνού αεροπλάνου τα δυό σου μάτια και χαράζουν τον αέρα, η αγκαλιά σου είναι η σκάλα του Μιλάνου κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα. Πάρε με, πάρε με, μέσα σου να κρυφτώ σαν να μην έζησα πριν απ’ το βράδυ αυτό. Θέλω να δω το προσωπώ σου ανθισμένο, να με φιλάς όλη τη νύχτα όσο θ’αντέξεις, σαν φλιπεράκι γελαστό ξετρελαμένο σου δίνω ακόμα μια μπίλια για να παίξεις. ΡΕΦΡ. Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου, εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι, όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου μα σ’αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι. Στοίχοι - Αφροδίτη Μάνου / Μουσική - Βασίλης Παπακωνσταντίνου Das Original findet Ihr hier |
Halte mich
In deinem Sturm geh’ ich hilflos in die Knie, in deinem Regen steh’ ich entsetzlich gerne. Deine Umarmung ist der Himmel von Saloniki, auf deiner Haut finde ich millionen Sterne. Halte mich, halte mich, flute mein Land, tauche mich ein in dich, wirf mich an deinen Strand. Ich hab schweren Atem und dein Salz noch auf der Zunge. hast mich genommen, wo legst du mich nieder... In dir ertrunken, dein Wasser in der Lunge find’ ich mich in deiner Morgensonne wieder. Refr. Ich such’ ein Versteck, nur eine kleine Insel. Viel zu schwach, mich von dir zu erheben, schreib’ ich nachts auf deine Haut mit feinem Pinsel „ich liebe dich…doch bitte lass mich leben.“ Deutscher Text: Felix Leopold Auch hier musste ich mir einen neuen Text einfallen lassen, um diese wunderschöne Idee der Poetin Afroditi Manou ins Deutsche zu übertragen. |
|
Στέλλα
Γεμίσαν οι πλατίες με πολυκατοικίες και σίδερα, και κάθε που βραδιάζει η πολιτεία μοιάζει με σινεμά. Και’γω σου λέω Στέλλα στην αγκαλιά μου έλα να κοιμηθείς. Είναι μεγάλη μέρα αδέσποτη σαν σφαίρα και θα χαθείς. Σε κάθε της γωνία δράμα και κομωδία και κλάματα, στους δρόμους ζευγαράκια, έρωτες τσαλιμάκια και βάσανα. ΡΕΦΡ. Φώτα μικρά μεγάλα, έργα, πορνό και μπάλα γιά τους φτωχούς, στους τοίχους διαφημίσεις παντού και πάντα λύσεις γιά τυχερούς. Στίχοι - Γιώργος Οικονομέας / Μουσική - Γιάννης Ζουγανέλης Das Original findet Ihr hier Um den Sinn dieses Liedes etwas zu aktualisieren, habe ich keine Übersetzung geschrieben, bin aber an der Aussage des Originals sehr dicht dran. |
Schatz, lass dich umarmen
Mitleid und Bier aus Dosen für die Arbeitslosen, die SPD macht Mut. Auf politische Debatten furzen die Satten… uns geht es gut. Ach Schatz, lass dich umarmen, all deine Demut, dein Erbarmen…. ohne dich wär‘ ich vielleicht schon tot. Ich bin auch nur ein Flüchtling, bekam Asyl bei dir im Frühling… denn auch Liebe, wenn sie fehlt, ist eine Not Fürs Herz und gegen Falten ein Placebo für die Alten und friedvolle Zeit. Die Dichter bejammern leise auf altbewährte Weise ihre Einsamkeit. REFRAIN Einen Euro für den Penner, Pornos für den Kenner… was sind wir geil. Shopping Queen für die Damen, Suppenküchen für die Armen… unsre Welt ist heil. Deutscher Text: Felix Leopold |
|
Αν ακούς
Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό - αν ακούς - στις μουσικές σου πετώ φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί Τ' άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε είναι η αγάπη απάτητη γη. Συλλαβίζω αρώματα σκιές αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες φτάνει ένα φιλί σου προσευχή να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη Text: Fotini Lambridi - Musik: trad. Schweden Das Original findet Ihr hier |
Für die Tiefe ist das Herz zu leicht
Durch das Leben hinke ich in deinem Takt, atme stotternd in deinen Melodien. Ein Blick von dir, schwarz und warm und nackt, lässt das Leben ein paar Schritte weiterziehen. Nur im Flachen haben wir uns bisher umarmt, für die Tiefe ist das Herz zu leicht. Doch dort sind die Korallen vor Schmerzen gut getarnt und von uns Menschen noch unerreicht. Ich atme mit Gerüchen Schatten ein und höre sogar das, was du nicht sagst. Du lädst sogar die Sonne zu mir ein, wenn du mich mal zu küssen wagst. Deutscher Text: Felix Leopold |
|
Μάτια δίχως λογική
Είναι τα μάτια σου διάδρομος παλιός δάκρυα πνιγμένα ξεφλουδίζουνε τους τοίχους που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός αντί συνθήματα ζωγράφισε με στοίχους. Πιο μέσα υπάρχουν τα σκαλιά που οδηγούν σ’ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν μετά την χρήση τα φορτώνουνε σε σένα Μου λες τα μάτια σου να μην τα αγαπώ και να μην πάψω να πιστεύω στα δικά μου, μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ κι όπου βρεθώ τα έχω πίσω μου και μέσα και μπροστά μου. Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά που κάθε άστεγο και άνεργο ζεσταίνει κι η καλοσύνη τους απλώνει σαν λαδιά να μαλακώσει μιαν ανάγκη πετρωμένη. Σ’αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω μ’αγαπούνε της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή στα παραμύθια και στ’αστέρια να με βρούνε. Text: Isaak Sousis - Musik: Lavrentis Machairitsas Das Original findet Ihr hier |
Deine Augen
Deine Augen dunkel wie ein altes Haus, Tränen ziehen die Tapeten von den Wänden. Irgendjemand schrieb scheu wie eine Maus Gedichte in den Putz mit seinen nackten Händen. Tief in ihnen führen Stufen tief hinab in einen Keller voll mit kaputten Kinderspielen. Gelangweilt luden Menschen die hier ab, im Staub der Zeit und auf zerbrochenen Dielen. Deine Augen, sagst du, die soll ich nicht lieben, nicht aufhören, die Welt mit meinen zu erschauen. Doch wo immer ich verloren bin und vertrieben, sehe ich deine nur, um mir noch zu vertrauen In deiner Iris brennt ein Feuer und gibt den Obdachlosen Wärme und den Kindern, die ihren Rest an Güte salbt und liebt, um den versteinerten Hunger noch zu lindern. Diese Augen, so tief ich auch in sie schau, sie lieben nur, ohne Logik, ohne Sinn. All die Mauern zerfallen zu Staub, aschengrau, bis Märchen nur und Sterne übrig sind. Deutscher Text: Felix Leopold |
|
Εσύ με ξέρεις πιό πολύ
Εσύ με ξέρεις πιό πολύ απ’όλους στη ζωή μου τα μαγικά ταξίδια μου τα έκανες κι εσύ. Όταν η νύχτα μ’έστελνε στα στέκια της ερήμου για σένα ήταν πάντα απλό να ψάξεις να με βρεις. Σου λέω με ξέρεις πιό πολύ απ’όλους στη ζωή μου για σένα ήταν πάντα απλό να ψάξεις να με βρεις. Κι απόψε μες την ερημή τη πόλη που με βρήκες πάλι … πάρε με κοντά σου. Κρύψε με μες το παλτό σου κάνε με κορμί δικό σου ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου. Τύλιξε με το κασκόλ σου σαν παιδί, σαν αγγελό σου να χαθώ στη μυρωδιά σου να χωρέσω στ’ονομά σου. Η πόλη παίζει τη σκληρή στ’ανήλικα παιδιά της κι αν λείπει τ’άλλο σου μισό, μισός μενείς κι εσύ. Όταν μαζί σου περπατώ στα έρημα στενά της στο πέλαγος της μοναξιάς μου γίνεσαι νησί. Η πόλη παίζει τη σκληρή στ’ανήλικα παιδιά της κι αν λειπει τ’άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ. REFRAIN Text & Musik: Charis Alexiou Das Original findet Ihr hier |
Du kennst mich… (Vertrauen)
Du kennst mich viel besser als alles in meinem Leben, all meine magischen Reisen, die hast du lange schon gemacht. Und wenn die Nacht mich wieder tief in eine meiner Wüsten schickt, wie einfach ist es doch für dich, mich überall zu finden. So auch heute Abend in dieser so leeren Stadt… die vor ihren pubertierenden Kindern wieder mal die Harte spielt. In ihr wächst die Einsamkeit mit allem, was sie von sich stößt auch meine, wärest du nicht meine Insel in diesem Meer der Leere. Verstecke mich in deinem Mantel und bis ans Ende deines Himmels, bis an die Grenze deines Denkens mache mich ganz zu dir. Verhülle mich in deinem Schal wie einen Engel, wie ein Kind dass in deinem Geruch ich mich verlier und in deinen Namen passe. Deutscher Text: Felix Leopold |
|
Δεν θάταν σίμερα Δευτέρα (Από τον Βασίλη)
Δεν θα’ταν σίμερα Δευτέρα αν δεν ξηπνούσαμε μαζί δεν θα’χε όνομα η μέρα αν δεν της έδινες εσύ. Δεν θα’ταν η βροχή να πέφτει αν δεν μας έβρεχε μαζί, δεν θα’χα εικόνα στο καθρέφτι αν δεν με κοίταζες εσύ. Όσα τραγούδια και να γράψω πάλι τον ήχο σου θα ψάξω, κι όση αγάπη σου’χω στείλει ειν’από μένα τον Βασίλη. Δεν θα’ταν τ’όνειρο δικό μου αν δεν κοιμόμαστε μαζί, δεν θα’χε φως το γοητρό μου αν δεν με φώτιζες εσύ. Δεν θα’ταν η φωνή δική μου αν δεν μιλούσαμε μαζί, δεν θα’χε ιδρώσει η μουσική μου αν δεν την άκουσες εσύ. REFRAIN Text & Musik: Vasilis Papakonstantinou Das Original findet Ihr hier |
Ohne dich
Namenlos sind all die Tage, wachen wir nicht gemeinsam auf. Namenlos wären all die Tage, hättest du sie nicht getauft. Würden wir nicht gemeinsam nass, wäre all der Regen ohne Sinn. Mein Spiegelbild ist kalt und blass, wenn ich in ihm alleine bin. In all den Liedern, all dem Singen, suche ich nach deinem Klingen. Erst in deiner Aura, deinem Klang wird meine Stimme zu Gesang. Meine Stimme ist nicht die meine, solange du sie nicht hörst, Melodien habe ich keine, solang auch diese du nicht hörst REFRAIN Deutscher Text: Felix Leopold |
|
Μη μιλας αλλο για αγαπη
Μια η ανοιξη, ενα το συννεφο, χρυση βροχη, βροχη που χορευες σε καμπο ωριμο ως το πρωι. Σαν σταχια ελυσες πανω στους ωμους μου χρυσα μαλλια, σαν σταχι χορεψες, σαν σταχια αμετριτα ηταν τα φιλια. Μη μιλας αλλο για αγαπη, η αγαπη ειναι παντου, στη καρδια μας στη ματια μας, τρωει τα χειλη τρωει το νου. Οταν θα’χουμε υποφερει καλη μερα θα μας πει, θα μας φυγει θα ξαναρθει κι ολο παλι απ’ την αρχη. Μια η θαλασσα, ενας ο ηλιος της, γλαροι λευκοι, ηλιος και θαλασσα, γλυκο κοριτσι, ζεστο πρωι, πρωι κι ορθανοιξα τα δυο σου πεταλα μ’ενα φιλι κι εσυ μου χαρισες ολη την ανοιξη σε ενα κορμι. REFRAIN Χθες ηταν ερωτας, χθες ηταν συννεφο, χρυση βροχη, χθες ηταν θαλασσα, γλαρος που χορευε με το πρωι. Τωρα ειναι σιωπη, τωρα ειν’ η λησμονια κι ο χωρισμος κι ολα τ’αστερια του θαρρεις πως εσβησε ο ουρανος. REFRAIN Text & Musik: Dionysis Savvopoulos Das Original findet Ihr hier |
Komm, erzähl mir nichts von Liebe
Aus Frühlingswolkenweiß strahlt der Regenschweif sonnengelb Im Morgenregen tanzt du so sonnengelb auf grünem Feld. Wie offene Ähren auf deinen Schultern dein goldenes Haar, wie Ähren im Frühlingswind, wie Ähren unzählbar deine Küsseschar. Komm, erzähl mir nichts von Liebe, die Liebe ist überall, zerfrisst die Lippen, die Gedanken, ist Sinn des Lebens, sein Zerfall. Und hast du’s dann überstanden, fühlst dich frei, wie neugebor‘n, zieht der Frühling in die Felder und es beginnt wieder von vorn. Der Frühling sonnengold, das Meer so frühlingsblau, die Möwe so weiß. Bist wie der Frühlingswind, wie das Sonnenmeer, wie der Morgen so heiß. Blatt für Blatt öffnest du deine Blüte mir mit einem Kuss Und schenkst den Frühling mir auf warmer Haut mit einem Erguss. Komm, erzähl mir nichts von Liebe, die Liebe ist überall, zerfrisst die Lippen, die Gedanken, ist Sinn des Lebens, sein Zerfall. Und hast du’s dann überstanden, fühlst dich frei, wie neugebor‘n, klopft die Möwe an dein Fenster und es beginnt wieder von vorn. Deutscher Text: Felix Leopold |
